ابان ماه بود و مرد شکارچی در سرمای گزنده ی کوهستان با چهره ی در هم کشیده از دامنه ی کوه های سر به فلک کشیده ی زاگرس، خسته و وامانده به پایین دره های کوه در حرکت بود.کوله بار او رنج ودرد جانکاهی بود که شب گذشته بر اثر ماندگاری در کوه تنها توشه اش بود.

هیچ شکاری نیافته بود،صدای قهقهه ی کبک ها را نشنیده بود،هر چه بود صدای تلخ کوهستان بود وبس،مادر طبیعت حال بغض الود او را می نگریست،دره ها غمگین بودند،باد پاییزی خاشاک بر سر او می ریخت،مادر طبیعت در سوگ کل ها وبز ها و جانوران به غارت رفته ی خویش ناله ی غم می سرود و بر اشرف مخلوقات نفرین می کرد و شکارچی در ظلمات برزخ وجدان خویش می جنگید و با آه وافسوس چنین نجوا می کرد: ای کاش با سلاح بی ایمانی آهوان را نشانه نمی رفتم،کاش میدانستم طفلی در انتظار مادرش لحظه شماری می کند،کاش می دانستم مادری باید باشد تا بره هایش زینت بخش کوهستان و دشت ها باشند،ای کاش می دانستم جهان را خداییست عدالت پرور و رسم عدالت پروري را می دانستم تا نفرین طبیعت دامنم را نمی گرفت و سکوت گزنده ی کوهستان روحم را در هم نمی پیچید،ای کاش از آن حراست می کردم،ای کاش...........

افسوس!

تهیه کننده : بهرام احمدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: